Jest to książka popularnonaukowa, dotycząca komunikacji międzyludzkiej i uobecniającej się w tej komunikacji duchowej przestrzeni błogosławieństwa. Autorka opisuje swoje doświadczenia w pracy edukacyjnej i sferze osobistej. Dotyczą one prowadzenia warsztatów umiejętności wychowawczych dla rodziców i wychowawców wg A. Faber, E. Mazlish i są opisane przez świadectwa, wypowiedzi 83 uczestników tych warsztatów; a także pomocy ludziom w rozwiązywaniu konfliktów poprzez komunikację empatyczna, asertywną, według „Porozumienia bez Przemocy” M. Rosenberga i wg metody Kręgów Naprawczych. Wydobywa duchowy aspekt komunikacji jako przestrzeni urzeczywistniania się wartości – otwartości, akceptacji, porozumienia, pojednania, pokoju, przyjaźni, miłości. Uwypukla znaczenie tych wartości w praktykowaniu wiary chrześcijańskiej, przytaczając wypowiedzi teologów: ks. K. Grzywocza, ks. Z. Wądrzyka, o. J. Witko, innych, wskazujące na budowanie więzi międzyludzkich jako na najważniejsze zadanie chrześcijańskie.
Wstęp do książki napisał ks. prof. Stanisław Warzeszak, który jako proboszcz wspomagał Autorkę w działalności edukacyjnej, widząc w tym pozytywną syntezę religii i nauk humanistycznych, wiary i życia. Książka jest pomocna dla rodziców, wychowawców i wszystkich, którzy chcą budować zdrowe i szczęśliwe relacje osobowe.
Książka Henryka Litwina jest ze wszech miar udanym podejściem do zidentyfikowania głównych kierunków polityki papiestwa wobec Rzeczypospolitej oraz określenia jej miejsca i roli w działaniach Stolicy Apostolskiej na arenie międzynarodowej. Siłą rzeczy staje się nie tylko analizą relacji pomiędzy Santa Sede a Regno di Polonia, lecz także opowieścią o papiestwie, jego służbie dyplomatycznej i europejskiej polityce międzynarodowej. Autor ze znawstwem i rozmachem, często w sposób nowatorski, kreśli szerokie europejskie tło wydarzeń odnoszących się do Rzeczpospolitej, jednocześnie wiele uwagi poświęcając tym postaciom, które były głównymi bohaterami opisywanych zawirowań ówczesnej sceny politycznej – tak polskiej, jak i ogólnoeuropejskiej. Do publikacji dołączone są trzy mapy:
Ewa Kurek dokonała wszechstronnych badań, a każde ważkie stwierdzenie poparte jest licznymi źródłami, w tym relacjami świadków i cytatami z dziennika Emanuela Ringelbluma. Autorka ujęła zagadnienia z kilku równoprawnych punktów widzenia, co daje Czytelnikowi możliwość zorientowania się w złożoności ówczesnego koszmaru i szansę zrozumienia różnych ludzkich postaw – tak Żydów, jak i Polaków – wobec Holokaustu.
Znaczną część wydawnictwa stanowi dodatek, zawierający relacje osób bezpośrednio zaangażowanych w ratowanie żydowskich dzieci: konspiratorów, księży, a przede wszystkim zakonnic i dzieci ukrywanych w klasztorach, w tym m.in.: Jona Altschuler, Franciszka Aronson, Lea Balint, siostra Anna Borkowska, siostra Tekla Budnowska, Jan Dobraczyński, rabin Izajasz Drucker, siostra Roberta Fiedorczuk, cichociemny Marian Gołębiowski, siostra Janina Górecka, siostra Ligoria Grenda, Michał Hefer, siostra Magdalena Kaczmarzyk, rabin Dawid Kahane, Maria Klain, Abba Kowner, ksiądz Michał Kot, siostra Czesława Kulpińska, Tamy Lavee, Luba Lis, siostra Nikodema Bytkowska, siostra Bogumiła Makowska, siostra Eliza Malczyk, siostra Ludwika Małkiewicz, siostra Maria Ena, ksiądz Michał Michniak, siostra Ewelina Niedałtowska, Max Noy, Róża Noy, siostra Janina Osmólska, Julian Ostrowski, Jadwiga Piotrowska, siostra Urszula Przystupa, siostra Kryspina Rajner, Irit Romano, siostra Maria Sawicka, siostra Bernarda Sochacka Bernarda, siostra Charitas Soczek, siostra Roberta Sutkowska, Zofia Szymańska, Zdzisław Umiński, siostra Janina Watychowicz.
Są takie książki, które można by nazwać kamieniami węgielnymi. Oto jedna z nich – Dzieje górnictwa i hutnictwa na Górnym Śląsku do roku 1806. Napisał ją Wojciech Zaleski, działacz narodowy, historyk i ekonomista, autor innej pomnikowej, nie wznawianej nigdy w zasadzie pracy zatytułowanej „Tysiąc lat naszej wspólnoty. Społeczne i gospodarcze dzieje narodu”. Jestem głęboko przekonany, że bez znajomości tych dwóch książek nie można w ogóle mówić o historii Polski i historii regionu. To są prace podstawowe, które powinny znaleźć się w kanonie lektur – jedna dla licealistów, druga dla studentów historii. Jeśli się tam nie znajdują to znaczy, że cały system nauczania historii w Polsce jest skrzywiony ideologicznie i zaprogramowany marksistowsko. I to w trzydzieści lat po rzekomym upadku komuny. Można uznać moje rozważania za naiwne i prostoduszne, nie można jednak za takową uznać książki Zaleskiego o górnictwie i hutnictwie na Śląsku. A skoro tak jest musiała być ona i musi być nadal zamilczana. Myślę, że powinniśmy przerwać to milczenie i zacząć głośno dyskutować jej treść. Po kolei, małymi fragmentami. Być może, a mam nadzieję, że to nam się uda, przy udziale specjalistów od wydobycia znających się na rzeczy lepiej niż internetowi publicyści. Dziś oto oddajemy w Państwa ręce tę niezwykłą książkę. Jest to druk rzadki, a jego przygotowanie nie było sprawą prostą. Stąd też i niewielki nakład, a także niemała cena. Nie można jednak, o tym też jestem przekonany, degradować książek prof. Zaleskiego i nie można degradować problematyki, którą one poruszają.
Książka napisana jest sprawnie i zgrabnie z merytorycznego i narracyjnego punktu widzenia. Autor sensownie i krytycznie ocenia wartość źródeł, także tych archeologicznych. Opowiadanie jest klarowne, bez wewnętrznych luk, płynne. Niemała to sztuka, gdyż materia wojen, zamachów, dyplomatycznych zabiegów jest trudna do wyłożenia w taki sposób, żeby czytelnik się w niej nie pogubił (prof. dr Ewa Wipszycka).
Mijają lata. Politycy i przedstawiciele wymiaru sprawiedliwości RP nadal traktują polskich historyków jak groźne psy, które mają być prowadzone w kagańcu ministrów, sędziów i prokuratorów. W toczących się obecnie dyskusjach na ustawą, która przewiduje kary za używanie określenia „polskie obozy śmierci”, nie ma miejsca na głos historyków. Jest za to miejsce dla kajającego się za Jedwabne ministra spraw zagranicznych Jacka Czaputowicza i dla Żyda Jonnego Danielsa, który publicznie oświadczył, że choćby 40 milionów Polaków zażądało ekshumacji w Jedwabnem, to ekshumacji nie będzie. Rodzi się podstawowe pytanie: Jonny Daniels to wizjoner, czy może jakiś niekoronowany król Polski?
Nie miejmy pretensji do Żydów za to, że od co najmniej 17 już lat Polacy są grillowani za Jedwabne, że opinia światowa ma już wątpliwości , czy przypadkiem obozy śmierci rzeczywiście nie były polski. Za ten stan rzeczy odpowiadają polskie władze i my, Polacy, którzy tym władzom dajemy mandat do jej sprawowania. O prawo historyków do dokończenia podstawowych badań w Jedwabnem w postaci ekshumacji, o prawo do prawdy o wydarzeniach z lipca 1941 roku nie walczymy z Żydami, lecz z prokuratorem generalnym ministrem sprawiedliwości Rzeczpospolitej Polski. (...)
Oddawana do rąk czytelników książka Jedwabne – anatomia kłamstwa jest smutną książką. Jest wyrazem bezsilności mnie historyka i wyrazem bezsilności nas, ponad pięćdziesięciu tysięcy obywateli Polski, Polaków i Żydów, wobec popełnianych przez władze RP aktów kłamstwa, cenzury i bezprawia wobec badań historycznych. Przygotowałam ją z myślą o nas, żyjących dziś w Polsce, abyśmy wiedzieli, o co chodzi, ale także z myślą o naszych potomnych. Aby, jeśli już nie nam, to przynajmniej naszym dzieciom i wnukom wywalczyć prawo do wolnych i prowadzonych bez strachu przed polską władzą badań historycznych. Książka ta powinna być również przestrogą dla wszystkich rządzących Polską. Tych, którzy mają władzę dziś i którzy będą ją mieć w przyszłości.
oprawa miękka / kolor okładki granatowy lub bordo /
str. 222 format 125x195 mm
Sięgając do dziedzictwa nauczania katolickiego przypominamy ogłoszony w początkach dwudziestego wieku z polecenia św. Piusa X (pontyfikat w latach 1903–1914) katechizm, który stał się popularnym wykładem zasad wiary katolickiej i w jednolitej formie był studiowany na całym świecie przez wiernych świeckich. Katechizm ten był wpierw wykorzystywany do nauczania wiernych w prowincji rzymskiej, a później w innych regionach Włoch. Nie został nakazany przez papieża całemu Kościołowi, ale św. Pius X wyraził życzenie, aby biskupi wprowadzali go do użycia na terenie swych diecezji. Publikacją tego katechizmu papież pragnął spełnić powszechną potrzebę wiernych posiadania łatwo zrozumiałego, pięknego w swojej prostocie wykładu katolickiej nauki o wierze, modlitwie, przykazaniach, sakramentach i cnotach.
Ideał chrześcijaństwa, pomimo całego cechującego go splendoru, jest dla historyków Kościoła tematem kłopotliwym, ponieważ w zasadzie obejmuje on nieograniczony krąg zagadnień. May tu bowiem do czynienia z epoką, w której w zasadzie nieomal każdy człowiek żyjący w Europie Zachodniej był chrześcijaninem oraz w której patronat i odpowiedzialność Kościoła rozciągały się na wszelkie aspekty życia społecznego, na jego historię składają się na dzieje architektury i literatury, filozofii i muzyki, rozwój technik administrowania majątkami ziemskimi, rozwój prawa oraz idei i ruchu krucjatowego, stosunki z cesarstwem a także państwami narodowymi i funkcjonującymi w ich ramach strukturach kościołów.
Książkę tworzoną za założeniem przedstawienia wszystkich tych zagadnień można byłoby pisać bez końca. Na szczęście jest pewien centralny temat, który w wywodzie poświęconym dziejom Kościoła w epoce pełnego średniowiecza stanowi niejako naturalną oś naszych badań. Stanowi go powstanie międzynarodowej kultury chrześcijańskiej, której zacieśniające się więzi, zespoliły różnorodne, często nawet wrogie względem siebie, ludy europejskie, tworząc z nich jeden zunifikowany lud chrześcijański, czyli populus Christianus.
Uniwersytet i... okoliczne knajpy w Kijowie - mieście, gdzie Polacy stanowią elitę społeczną i intelektualną, w którym żyją jak u siebie.
On - Józef Szwarc - syn kowala, przywódczy, bystry i pracowity student medycyny. Ona - Helena Potkańska - młodziutka wdowa, smutna i pełna boleści, jasnowłosa piękność. A także hrabianka Leokadia - wzbudzająca zainteresowanie, sympatyczna i miła dwudziestolatka.
A pomiędzy nimi: cudza miłość i cudza śmierć, poświęcenie i interesowność, wzniosłość i małość, zobowiązanie i chęć ucieczki, wielkoduszność i zawiść, szlachetność i płochość, krzywda i gniew.
Sienkiewicz na tle bawiącego się i uczącego barwnego środowiska studentów dobitnie pokazuje do czego prowadzi niezdecydowanie oraz płytkość posiadanych zasad i wyznawanych wartości.
„Nadberezyńcy” to najwybitniejsze dzieło Czarnyszewicza. Epicka, na poły awanturnicza, na poły romansowa opowieść o dramatycznych losach mieszkańców polskich zaścianków na ziemiach położonych między Berezyną a Dnieprem w latach 1911-1920. Jedna z najważniejszych i najpiękniejszych powieści polskich.
Wojna i pokój naszych Kresów. (Michał Kryspin Pawlikowski)
Wystarczyło jednej stronicy, ażebym uległ wpływowi tego narkotyku i przeczytał jednym tchem 577 stronic dużego formatu. (Czesław Miłosz)
Polska szlachta zagrodowa ma w literaturze szczęście. Po Dobrzyniu z Pana Tadeusza, po Laudzie z Potopu, po Bohattyrewiczach z Nad Niemnem, otrzymujemy czwarty pomnik: Czrnyszewicza Smolarnię. (Jędrzej Giertych)
Czy wiesz, że dziesięć lat temu wyszła książka po polsku w Argentynie, o której boję się ci pisać w za dużych superlatywach, bo tak namiętnie ją pokochałem. Pisana przez zagrodowego szlachcica znad Berezyny. Język słowotwórczy, dźwięczny, półbiałoruski. Konkretność wizji, miłość ziemi, drzew, chmur, obok której Reymont sztuczny jest i zimny, obok której myśleć można tylko o „Panu Tadeuszu”. (Józef Czapski w liście do Jerzego Stempowskiego)
W koszyku produktów: 0.
Wartość: 0,00 zł.
